گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار مهسا کریمی با عنوان «تبار بی آرام» در گالری اُ برگزار شد. کریمی در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه در این مجموعه ۳۵ نقاشی و سه مجسمه به نمایش درآمد که نتیجه دو سال فعالیت است، گفت: معمولاً کارهای من از دفترچه‌هایم شروع می‌شود، زیرا عادت دارم ایده‌هایی که برگرفته از شرایط اجتماعی هست را در دفترهای خود به تصویر بکشم. آنجا آزادانه طراحی می‌کنم و وقتی از منظر فرمی و رنگی به نتیجه خوبی رسیدم آنها را با همان کانسپت‌هایی که مشغله ذهنی من است روی بوم می‌آورم.
کریمی ادامه داد: کارهایم تکنیک ثابتی ندارد و با توجه به موضوعی که ذهن مرا درگیر کرده است تکنیک‌های مختلف را به کار می‌برم. تنها تکنیک ثابت در کارهایم گلیز کردن است و از تأثیر شفافیت لایه‌های رنگی روی هم خیلی زیاد استفاده می‌کنم. اکریلیک زیاد در کارهایم استفاده می‌شود و علاوه بر آن کلاژ، مداد رنگی، ماژیک و... هم به کار می‌برم.
او درباره موضوع آثار خود گفت: این دوره کاری من از حدود هشت سال پیش آغاز شد. آن زمان موضوع کارها شخصی‌تر بود اما کارهای جدیدترم بیشتر به مسائل اجتماعی توجه دارد. من آدم‌های همین جامعه، یعنی خودمان را نقاشی می‌کنم. کسانی که در شرایط بغرنج قرار می‌گیرند و دست و پای آنها آن‌قدر بزرگ یا کوچک است که نمی‌توانند از آن استفاده کنند و کاری انجام دهند.
کریمی ادامه داد: زندگی پر از نقصی که تجربه می‌کنیم را با دفرماسیون نشان می‌دهم. این دفرماسیون از سال‌ها پیش در کارهایم بود و شاید ریشه آن در مسئله کم‌توانی ذهنی و جسمی خواهرم باشد. اما من نمی‌خواهم در کارهایم معلولیت را نشان دهم، بلکه ناتوانی انسان معاصر در برابر مسائلی که دائماً تجربه می‌کند موردتوجه من است.
این هنرمند افزود: در بعضی از آثارم آدم‌ها در گوشه‌ای گیر افتاده‌اند و اگرچه به ظاهر آرام نشسته‌اند اما در واقع آنها در این شرایط گیر کرده و هیچ راه دیگری ندارند. بعضی از آدم‌ها در فضای هندسی یا بالای یک مکعب بلند هستند و نمی‌توانند خود را از آن محیط خارج کنند. در یکی از کارهای این نمایشگاه فضایی مانند یک سیاره دیگر را نشان دادم که آدم‌ها در آن گیر کرده‌اند و اصلاً کسی نمی‌داند آنها وجود دارند، اما در همین فضا هم دو نفر مشغول آسیب رساندن به یکدیگر هستند. مسئله کم آبی هم در کارهایم مورد توجه قرار گرفته است و در یک اثر دو انسان را می‌بینیم که مشغول آب خوردن از یک لیوان هستند. همه این آثار با توجه به وقایع اجتماعی شکل گرفتند و شبیه دفترچه خاطرات این دو سال هستند.
او درباره آثار حجمی این مجموعه گفت: در کارم به جایی رسیدم که احساس کردم این کاراکترها باید از نقاشی بیرون بیایند تا بتوانم آنها را لمس کنم. بنابراین شش سال پیش مجسمه‌سازی را یاد گرفتم و ساخت مجسمه را آغاز کردم. در نمایشگاه قبلی تعداد زیادی مجسمه داشتم اما در این نمایشگاه فقط سه کار ارائه کردم زیرا تنها ساخت یکی از آنها ۵ ماه زمان برد و نتوانستم تعداد بیشتری کار کنم. همه این آثار در ابتدا با سرامیک ساخته شد ولی دوتای آنها در نهایت با برنز اجرا شد.
