یک ادعای جالب درباره مونالیزا

ایسنا/ این خبر پیرامون یک ادعای جالب درباره مونالیزا برای شما مخاطبان گرامی نگارش شده است.

«سیلوانو وینستی» مورخ ایتالیایی مدعی شده پلی که در پس زمینه نقاشی «مونالیزا» توسط «لئوناردو داوینچی» نقاشی شده، پل تخریب شده رومیتو دی لاترینا در آرتزو است.

اهالی این شهر کوچک در توسکانی پس از اینکه ادعا شد پل نقاشی شده در پس زمینه مشهورترین پرتره جهان متعلق به این شهر است، بسیار هیجان زده شده اند. «سیلوانو وینستی» مورخ ایتالیایی میگوید شکی ندارد که پل رومیتو دی لاترینا در استان آریزو همان چیزی است که لئوناردو در مناظر حومه شهر پشت مونالیزای مرموز نقاشی کرده که به معمایی پایان می دهد که در طول سالها به اختلافات بیشماری دامن زده است.

«داوینچی» نقاشی مونالیزا را در اوایل قرن شانزدهم در فلورانس کشید. هویت زنی که در نقاشی رنگ و روغن نشان داده شده و بطور گسترده اعتقاد بر این است که «لیزا دل جوکوندو» است و به همان اندازه پس زمینه دوردست در این اثر گمانه زنی های فراوانی را برانگیخته اند.

براساس تئوری های گذشته، این پل با نام پونته بوریانو، نزدیک به لاترینا و همچنین پونته بابیو در شهر پیاچنزا در شمال ایتالیا شناسایی شده بود.

اما حالا «وینستی» مورخ ایتالیایی با استفاده از اسناد تاریخی و تصاویر هواپیماهای بدون سرنشین و با مقایسه بین نقاشی و عکسهای این منطقه گفته که این پل در واقع پل رومیتو دی لاترینا در آرتزو است.

او در انجمن مطبوعات خارجی در رم پیرامون یک ادعای جالب درباره مونالیزا گفت: گویاترین جزئیات در تعداد طاق ها بود: پل نقاشی لئوناردو مانند رومیتو چهار طاق داشت. از طرف دیگر پونته بوریانو دارای شش قوس است در حالی که پونته بابیو بیش از شش قوس دارد.

اکنون تنها یک طاق از پل رومیتو که بر روی رودخانه آرنو امتداد داشت، باقی مانده است. همچنین پایه های پل در طرف مقابل ساحل رودخانه هنوز وجود دارد.

«وینستی» همچنین عنوان می کند که اسناد متعلق به خانواده مدیچی که در بایگانی دولتی فلورانس یافته شده نشان داد که بین سالهای 1501 تا 1503 این پل بسیار شلوغ و کارآمد بوده است. او همچنین می افزاید دقیقاً در آن زمان بود که لئوناردو در منطقه وال دآرنو بود، ابتدا در خدمت «چزاره بورجیا» از بدنام ترین خانواده های اشرافی در ایتالیای رنسانس بود و سپس در خدمت «پیرو سودرینی» یک دولتمرد جمهوری فلورانس.

این مورخ ایتالیایی عرض بین سواحل رودخانه را اندازه گیری کرده و با استفاده از اندازه طاق باقیمانده مشخص کرده که چهار طاق هم اندازه به خوبی در سراسر آن قرار می گیرند. «وینستی» همچنین اسنادی را پیدا کرده که نشان می دهد «لئوناردو داوینچی» اغلب در آن زمان در فیزوله با عموی خود که یک کشیش بود، زندگی میکرده است.

«وینستی» در گذشته ادعاهای دیگری در مورد نقاشی مونالیزا مطره کرده بود، از جمله اینکه لئوناردو در پرتره از یک مدل زن و مرد استفاده کرده است.

پس از درگذشت «لئوناردو» در سال 1519، نقاشی «مونالیزا» در فرانسه جایی که این هنرمند سالهای پایانی عمرش را گذانده بود، باقی ماند. این نقاشی برای چندین قرن در مالکیت خاندان سلطنتی باقی ماند تا اینکه در نهایت در سال 1797 بطور دائمی در موزه لوور به نمایش درآمد.

«مونالیزا» در اوایل قرن بیستم تقریبا هنوز برای افراد خارج از جهان هنر اثری ناشناخته محسوب میشد. اما در سال 1911 یک ماجرای سرقت، این نقاشی را در مرکز توجه قرار داد. «وینچنزو پروجا» یکی از کارمندان ایتالیایی موزه لوور با هدف بازگرداندن این نقاشی به ایتالیا آن را از موزه دزدید. او دو سال این نقاشی را در آپارتمانش پنهان کرد و سپس آن را به مدیر گالری اوفیتزی نشان داد که در نتیجه آن «مونالیزا» دو هفته در «اوفیتزی» نمایش داده شد. «مونالیزا» در نهایت به «لوور» بازگردانده شد و «پروجا» نیز به تحمل شش سال حبس محکوم شد.

این شاهکار این روزها در پشت لایه ای از شیشه ضد گلوله در موزه لوور به نمایش گذاشته می شود. مونالیزا همچنان یکی از محبوب ترین آثار نمایشی لوور است و بدون شک یکی از پربازدیدترین تابلوهای نقاشی جهان محسوب می شود.