ایسنا/ این خبر پیرامون تلخی تجربه درخواست موزه داران از برخی افراد برای استفاده از ماسک برای شما نگارش شده است.
قضیه چیست؟
تجربه درخواست موزه داران از برخی بازدیدکنندگان موزه ای برای استفاده اجباری از ماسک در این فضاها آنقدر برایشان تلخ است که بیشتر، دلگرمی برای انجام وظیفه شان آن هم در این روزهای کرونایی را کمتر می کند و همان می شود که وقتی به مراقبان موزه برای تذکر ندادن به افرادی که فقط در ورودی کاخ گلستان ماسک به دهان دارند و بعد از آن برای گرفتن عکسهای یادگاری و بعضا سلفی در تالارهای سربسته با خیال راحت ماسک را در جیبشان می گذارند، اعتراض می کنیم؛ اشک حلقه شده در چشمشان را می بینیم و خاطره توهین هایی که از برخی مخاطبان موزه ای در همین مدت به ذهن سپرده اند را می شنویم!
داستان از همین جا شروع می شود؛ ورودی مجموعه فرهنگی تاریخی کاخ گلستان و اتاق فروش بلیت کاخ موزه ها. بعد از عبور از بنری که نسبت به استفاده از ماسک در فضاهای موزه ای تاکید دارد؛ چند کارمند موزه هم در همان فضا برای نظارت و تاکید بر این روند چشم در چشم بازدیدکنندگان می شوند، تا اینجای کار همه چیز درست است، یعنی آغازی خوش برای موزه داران و آثار و فضاهای موزه ای در محیط سربسته که ریسک کمتری در مقابل شیوع کرونا را تجربه می کنند.
اما ماجرا با بازدیدکنندگان بعد از همین اتاق شروع می شود، بیش از 90 درصد افراد با رعایت همین پروتکل های ساده برای سلامتی خود، موزه داران و آثار و فضاهای تاریخی گرمای هوا و نفس گیری را زیر ماسک تحمل می کنند، اما 10 درصد از مخاطبان موزه ای به محض دور شدن از مراقبان و نگهبانان سریع دست به کار می شوند، ماسک از دهان برمی دارند و دوربین تلفن همراهشان را برای گرفتن عکس و سلفی آماده می کنند و ماجرا تا پایان بازدید از محیط های بسته مختلف موزه ای ادامه دارد.
از سوی دیگر نگرانی های موزه داران برای ورود افرادی که دستور ساده ماسک زدن را فدای عکسهای سلفی می کنند، زیاد و زیادتر می شود؛ مانند دیالوگی که دو موزه دار با یکدیگر دارند.
کنترل کننده بلیت تالار اصلی؛ تا چشمش به در ورودی افتاد، گفت: «امروز این تعداد آمده اند، اگر بفهمند یکشنبه همه موزه ها رایگانند، چند نفر می آیند، چطور وضعیت را کنترل کنیم»؛ راهنمای موزه که یک چشمش به تالار جلویی و چشم دیگرش به در ورودی است، جواب داد: «باید با گروه بندی های چند نفره اجازه ورود بدهیم، می توانیم درها را تا زمان نرفتن گروه بعدی ببندیم»
از زمان بستن ورودی اصلی کاخ اصلی گلستان جهانی شده، یکی از ورودی های دیگر موزه که به تالار اصلی راه دارد، میزبان مخاطبان است و حالا برای دیدن تالار اصلی می توان دو تالار دیگر را هم بازدید کرد تا به کاخ اصلی رسید.
و همین طولانی شدن مسیربازدید، خود به کنترل حضور بازدیدکنندگان موزه ای در این روزها کمک می کند. پشت در تالار اول برای خلوت شدن می ایستیم تا دومین تالار خلوت شود، یکی از موزه داران که نگران وضعیت حضور مردم در روز جهانی گردشگری در کاخ است، می گوید؛ «جمعه 4 مهر با آمار بالایی از حضور مردم مواجه شدیم، روز شلوغی را پشت سر گذاشتیم و با حرکت دست همکارش راه را برای ورود به تالار بعدی نشان می دهد.»
حالا ماجرای اصلی عبور رسیدن به ورودی کاخ اصلی است، وقتی قرار است از سرسرای کاخ به طبقه دوم بروی، اما آینه کاری ها و تزئینات آنقدر چشمگیر و دل فریب هستند که مخاطب اولی های کاخ را برای استفاده از ماسک و حتی پاپوش برای کودکانشان و افرادی که پشت سر عکاس منتظرند تا عکس گرفتنشان تمام شود و بتوانند به تالار اصلی بروند، بی دغدغه و بی خیال می کند...
این خان هم که پشت سر می گذاریم، با همان مخاطبان راهی کاخ اصلی می شویم، ولی به نظر می رسد عکس گرفتن هنوز واجب تر است از حتی دیدن فضای کاخ و میراثی که قرار است برای فرزندانشان یادگار بماند.
همچنان مصرند؛ نه ماسک به دهان دارند و نه پاپوش پای بچه می کنند. تعدادشان کم است و به چند خانوار می رسد اما همین تعداد هم در روزهای کرونایی که نه تنها جان موزه داران را به خطر می اندازد، بلکه دستورات ایمنی که از ابتدا برای حفاظت از آثار تاریخی در فضاهای سربسته در قالب پروتکل هایی ایمن مطرح و تصویب شدند به هیچ انگاشته می شود، شاید هم فکر می کنند پول داده اند و حالا قرار است ارث پدر شان را ببینند...
مراقبان موزه اما فقط نگاه می کنند و سر تاسف تکان می دهند، اما در مقابل اعتراض ما برای بی توجهی به این برخوردها حرفهای تکان دهنده ای می زنند؛ «همین امروز آمار بیش از سه هزار نفر منتشر شده، تا زمانی که رعایت نشود همین است. گویا این افراد هم دوست دارند که دنبال کرونا بدوند، اما ما دیگر به آنها تذکر نمی دهیم، از بس بی ادب و طلبکارانه جواب می دهند»
اما به نظر می رسد فرهنگی که موزه داران تلاش کردند تا دست کم در طول شش ماه گذشته آن را برای مخاطبانی که در روزهای کرونایی فقط راه موزه ها برایشان باز است نهادینه کنند، هنوز راه زیادی در پیش دارد، تا علاوه بر تامل برای سلامتی خودشان، به فکر حفاظت از تاریخ و فرهنگ کشورشان هم باشند.
