نحوه انتقال پیام در گذشته
از آن جا که ما انسان‌ها موجودات اجتماعی هستیم و به صورت دسته جمعی زندگی می‌کنیم نیازمند ارتباط داشتن و ارتباط گرفتن با دیگر همنوعان خود هستیم. بنابراین انسان‌های اولیه نیز همانند ما به دنبال وسایلی برای ارتباط بوده‌اند. ارتباطی که از ایما و اشاره شروع شد و به ماهواره و اینترنت رسید. در این تحقیق قرار است همراه شما با نحوه انتقال پیام در زمان‌های گذشته آشنا شویم.
روش‌های انتقال پیام قبل از اختراع حروف الفبا
در زمان‌های دور، تنها راه ارتباطی انسان‌ها، چهره به چهره و رو در رو بود. در ابتدا با ایما و اشاره و بعد با حرف زدن بشر شروع به ارتباط برقرار کردن با همنوعان خود کرد. بعضی از قبایل از طریق دود و آتش، پیام‌هایشان را برای دیگران ارسال می‌کردند. از دود به هنگام روز، و آتش و مشعل را در شب استفاده می‌کردند. نمونه معروف آن، سرخ پوستان هستند که با استفاده از قطع و وصل کردن دود آتش و تغییر دادن رنگ آن پیام‌هایی با معانی مختلف می‌فرستادند. اما به هنگام مه و باران امکان استفاده از این راه ارتباطی وجود نداشت که یک مشکل بزرگ بود.
بشر آن دوره که از دنیای بیرون جامعه خود بی‌خبر بود و تمام دنیا را همین گروه محدود اطراف خود می‌پنداشت، از این روش گفت و شنودی، تا سال ۱۴۵۳ میلادی استفاده کرد. تا اینکه در حدود ۷۰۰ سال پیش از میلاد، اختراع بزرگی در یونان به وقوع پیوست و آن حروف الفبا بود. این اختراع برای انسان‌هایی که شاید، سه هزار سال روش شفاهی و گفتاری را ادامه داده بودند، سرآغاز دگرگونی در ارتباطات بود. در واقع حروف الفبا مانند پلی، گفتار و نوشتار را به یكدیگر نزدیك كرد. حال انسان می‌توانست به انتقال افكار خود به دیگران فكر كند.
روش‌های انتقال پیام بعد از اختراع حروف الفبا
بعد از اختراع حروف الفبا یکی از روش‌های انتقال پیام که بیشترین مورد استفاده را داشت انتقال پیام از طریق پرندگان آموزش یافته و تربیت شده بود. این پرندگان نامه‌رسان توسط مربی‌ها مورد آموزش و تمرین قرار می‌گرفتند تا به درستی بتوانند مبدا و مقصد مورد نظر فرد پیام‌رسان را تشخیص دهند. کبوتر، عقاب و باز پرندگانی بودند که از آن‌ها برای انتقال پیام استفاده می‌شد.
یکی دیگر از روش‌های پیام‌رسانی آن دوران استفاده از چابک سواران بود. که به دلیل داشتن هزینه زیاد از این روش بیشتر امپراتوری‌ها و دولت‌ها استفاده می‌کردند. حاکمان برای رساندن پیام خود به نقاط دورتر کشور و یا برقراری ارتباط با سایر دولت‌ها و امپراتوری‌ها از سوارکاران ماهر و چابک استفاده می‌کردند. گاهی برای امنیت بیشتر چندین چابک سوار با هم وظیفه انتقال یک پیام را داشتند. در ایران به آن‌ها چاپار می‌گفتند. ایرانیان باستان با استفاده از اسب و سوار تازه نفس نامه‌های دولتی را با سرعت به نقاط مختلف می‌رساندند. که بعد‌ها افراد عادی نیز برای انتقال پیام خود از طریق نوشتن نامه، از این روش استفاده کردند. این گونه بود که سیستم پستی راه‌اندازی شد که هم اکنون نیز ما از آن استفاده می‌کنیم. گفتنی است که گاهی برای مسافت‌های کوتاه از اشخاص دونده و پرسرعت برای انتقال پیام و نامه استفاده می‌شد. که به این اشخاص نامه‌رسان می‌گفتند.
در داخل شهر‌ها نیز نوع انتقال پیام توسط جارچی‌ها با استفاده از دهل و طبل بود. به این صورت که جارچی‌ها به همراهی دهل یا طبل در کوچه و خیابان‌ها به راه می‌افتادند و با زدن طبل با صدای بلند توجه مردم را به خود جلب می‌کردند. سپس یک نفر با صدای بلند متن پیام را برای مردم می‌خواند. این پیام‌ها، بیشتر پیام‌های حکومتی بودند.
همه این روش‌ها زمانبر بودند. و انسان به دنبال روشی بود که بتواند به تبادل سریع اطلاعات دست پیدا کند، برای همین انسان با اختراع تلگراف در سال ۱۸۳۲ توسط ساموئل مورس انگلیسی، موفق شد برای نخستین بار پیام‌ها را با سرعت بالا و از طریق رمز‌های ساده به مسافت‌های طولانی ارسال کند. در این روش کلمات بر اساس موج الکتریکی، نوشته می‌شدند.
روش‌های نوین انتقال پیام
با افزایش جمعیت در سراسر دنیا و بالا رفتن سطح اطلاعات مردم، نیاز به اطلاعات و تبادل هم بیشتر شد. انسان به وسیله‌ای نیاز داشت تا پیام‌های خود را سریع‌تر منتقل کند. و با اختراع تلفن در سال ۱۸۷۶ توسط الكساندر گراهام بل و توماس واتسون آمریكایی، انسان توانست صدای انسان‌های دیگر را از کیلومتر‌ها فاصله، بشنود.
اختراع تلفن به نحوه ارتباطات سرعت بخشید. اما بخاطر استفاده از سیم، محدودیت در ارتباط همچنان وجود داشت پس وسیله‌ای لازم بود تا بدون سیم و با سرعت نور اطلاعات را در فضا انتقال دهد و از موانع بگذرد و آن چیزی نبود جز رادیو.
با اختراع رادیو در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم انسان وارد عصر ارتباطات همگانی شد. دیگر پیام‌های منتقل شده مانند تلفن یا نامه برای یک نفر و شخصی نبود بلکه برای همگان بود و هر کس تمایل داشت می‌توانست گوش بدهد. در این روش ارتباطات بر راه دور تكیه داشت.
در اوایل قرن بیستم با پیدایش تلویزیون انسان‌ها دوباره به راه ارتباطی چهره به چهره و تصویر برگشتند اما این بار متفاوت‌تر از قبل بود.
با پیشرفت علم و تکنولوژی، راههای ارتباطی انسان‌ها با یکدیگر نیز تغییر پیدا کرد و امروزه دیگر اثری از دود و کبوتر برای انتقال پیام نمانده است. با پیدایش لوازم الکترونیکی مثل رادیو و تلویزیون ارتباطات شکل تازه‌ای به خود گرفت. و در نهایت این غول آخر، اینترنت بود که باعث شد تمامی وسایل ارتباطی گذشته، جایگاهشان را به این اختراع بشر واگذار کنند. بشری که در حال حاضر پا را فراتر گذاشته و نیاز خود را در ارتباط گرفتن با کهکشان‌های دیگر می‌داند.
یخدان ها و یخچال های قدیمی
