به گزارش بهداشت نیوز ،به نقل از مدیکال اکسپرس، ایمنی ریه برای مبارزه با همه بیماری‌های ریوی، از جمله کووید-۱۹، ذات‌الریه، سرطان ریه، آسم و COPD ضروری است. ایمنی ریه با ایمنی سیستمیک که تمرکز عادی تحقیقات و مداخلات زیست پزشکی است، متفاوت است، اما عوامل موثر بر ایجاد و تنظیم ایمنی ریه هنوز ناشناخته است. در حال حاضر یک مطالعه جدید نقش سلول‌های ریه را در هدایت سیستم ایمنی نشان می‌دهد.
محققان دانشکده پزشکی دانشگاه بوستون (BUSM) دریافته‌اند که کنترل ایمنی در ریه‌ها توسط سلول‌هایی که در فضا‌های هوا و سلول‌های اپیتلیال، با استفاده از مولکول تخصصی روبه‌روی ایمنی، MHC-II انجام می‌شود، صورت می‌گیرد. این اپیتلیال MHC-II برای تعیین و نگارش سلول‌های ایمنی بسیار تخصصی به نام لنفوسیت‌های حافظه T (TRM) در داخل ریه ضروری است.
سلول‌های اپیتلیال در ریه معمولا به عنوان حمایتی از عملکرد‌های تنفسی تصور می‌شوند، در حالی که MHC-II سلول‌های ایمنی را به سلول‌های ایمنی متصل می‌کند، یافته‌ها نشان می‌دهد که MHC-II بر روی سلول‌های اپیتلیال ریه به سلول‌های TRM می‌گوید که کجا باید بروند و در آنجا چه کار کنند. جوزف میزگرد، استاد علوم پزشکی، میکروبیولوژی و بیوشیمی در BUSM، نویسنده این مطالعه توضیح داد که ریه جدید و غیرقابل پیش بینی است.
با تجزیه و تحلیل سلول‌های اپیتلیال ریه از مدل‌های انسانی و تجربی، محققان دریافتند انواع مختلف سلول‌های اپیتلیال مورد بررسی MHC-II را بیان می‌کنند و بیان آن را در طول عفونت‌ها افزایش می‌دهند. تنها عملکرد شناخته شده MHC-II آموزش سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های T۴+ CD۴ است. در کشت سلولی، سلول‌های اپیتلیال ریه می‌توانند از این مولکول برای گفتن به سلول‌های T استفاده کنند تا بتوانند به میکروب‌هایی که ممکن است باعث عفونت شوند، پاسخ مناسب دهند. قطعا فقط MHC-II بر روی سلول‌های اپیتلیال ریه منجر به تعداد و انواع و مکان‌های سلول‌های CD۴+ T در ریه‌ها شد، اما نه خون، و مشخص شد که این سلول‌های خاص ریه مسئول هدایت ایمنی ریوی هستند.
محققان می‌گویند: مطالعه ما نشان می‌دهد که سلول‌های اپیتلیال ریه شبیه دروازه بانانی هستند که وظیفه دارند به طور مناسب محل قرارگاه سلول‌های CD۴ TRM و توانایی آن‌ها را در مبارزه با عفونت‌های آینده آموزش دهند. با توجه به اینکه سلول‌های TRM، فراتر از نقش‌های محافظتی خود در ذات‌الریه، نقش مهمی در مبارزه با سرطان و تحریک آسم دارند، یافته‌های ما در درک، پیشگیری و درمان بیماری‌های متعدد ریه مفاهیم بیشتری دارد.
میزگرد گفت: این مطالعه علاوه بر این که نشان می‌دهد سلول‌های اپیتلیال ریه از MHC-II برای سازماندهی سیستم ایمنی در ریه استفاده می‌کنند، همچنین دو یافته غیرمنتظره را نشان می‌دهد که از کشف اصلی خارج شده‌اند؛ اول، اینکه سایر مولکول‌های روبه‌رو با سیستم ایمنی برای رسیدن به سطح سلول به MHC-II بستگی دارند و در آنجا می‌توانند با سلول‌های دیگر تعامل داشته باشند تا دستورالعمل ایمنی خود را انجام دهند. ثانیا، عدم وجود MHC-II بر روی سلول‌های اپیتلیال ریه باعث تغییراتی در سیستم ایمنی محلی ریه می‌شود که نتیجه نادر، اما جدی درمان‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهد (درمان‌های مهارکننده بازرسی). این منجر به کشف این شد که هدف مولکولی این درمان‌های سرطانی یکی از مولکول‌هایی است که برای رسیدن به سطح سلول به MHC-II بستگی دارد و این پیشنهاد که عوارض جانبی مضر درمان‌های بازدارنده بازرسی ممکن است ناشی از مهار سلول ایمنی باشد.
محققان تصور می‌کنند که مداخلات (اعم از پیشگیرانه و درمانی) می‌توانند برای تقویت توانایی سلول‌های اپیتلیال ریه در تعدیل ایمنی ریوی طراحی شوند. به این ترتیب ما قادر خواهیم بود از سلول‌های اپیتلیال ریه خود بیماران برای فعال کردن نقش‌های محافظتی سلول‌های TRM در هنگام ذات الریه و یا سرطان‌ها استفاده کنیم، در حالی که بتوانیم نقش‌های پاتولوژیک آن‌ها را در طول آسم، در صورت ضرورت، خاموش کنیم.
این یافته‌ها به صورت آنلاین در مجله Nature Communications منتشر شده است.
