روایت جرج فورمن از ناک اوت توسط محمد علی کلی که زندگی اش را تغییر داد + ویدیو

جرج فورمن (George Foreman) رکورددار مسن ترین قهرمان سنگین وزن مشت زنی جهان است که مجله رینگ از او به عنوان یکی از ۲۵ بوکسور برتر جهان یاد کرده است. «جرج بزرگ» که تبدیل به کشیش شده از خاطرات ماندگار خود در بوکس می‌گوید.

برای درک فروتنی و تواضع فورمن همین کافی است که بدانید screen saver کامپیوتر شخصی قهرمان افسانه‌ای ۷۴ ساله تصویر لحظه‌ای است که محمد علی کلی او را در اکتبر ۱۹۷۴ در یک رویداد تاریخی بوکس با عنوان «غرش در جنگل» در کینشاسا، کنگو ناک اوت کرد. محمد علی تنها کسی بود که در تمام دوران حرفه‌ای فورمن موفق به شکست او با ناک اوت شد. مبارزه کامل محمد علی کلی با جورج فورمن را اینجا مشاهده کنید.

فورمن در این رابطه گفت:‌ «۱۰ سال از بوکس دور بودم و تنها عکسی که برای خودم نگه داشتم همانی است که محمد علی مرا ناک اوت کرد. آن لحظه که با مشت او به زمین خوردم. آن را نگه داشتم و همیشه به آن نگاه کردم، بیشتر به این دلیل که متوجه شدم چه لحظه بزرگی برای ورزش و بوکس بود. و این مرا متواضع نگه داشت. هرگز آن را فراموش نکردم و این از من آدم بسیار بهتری ساخت.»

فورمن آن شب عنوان قهرمانی سنگین وزن جهان را از دست داد، اما زندگی‌اش برای همیشه تغییر کرد. تقریبا دو دهه بعد و با ۱۰ سال دوری از ورزش و پرداختن به تبلیغ کلام خدا، فورمن دوباره قهرمان شد.

فورمن، که زندگی خارق‌العاده‌اش به یک فیلم زندگی‌نامه‌ای هالیوودی تبدیل شده است، تهیه کننده اجرایی فیلم جرج فورمن بزرگ (Big George Foreman) بوده درباره به تصویرکشیدن وقایع زندگی‌اش در این فیلم می‌گوید: «خب، هالیوود هالیوود است. این ایده که داستان روی زندگی من متمرکز بود، تحسین بزرگی بود.»

این فیلم به کارگردانی جرج تیلمن جونیور که از این هفته در سینماهای آمریکا اکران شده است، فورمن را پسری جوان نشان می‌دهد که در فقر و با کفش‌های پاره، بسیار مغرور و با خلق و خوی تند بزرگ شده است.

فورمن می‌گوید: «آن قسمت از فیلم که با مادرم در خانه‌هایی با اجاق‌ها و یخچال‌های قدیمی زنگ‌زده زندگی می‌کردیم، اشکم را درآورد. همه چیز را به یادم آورد. گاهی اوقات زندگی آنقدر سریع پیش می‌رود که در نهایت با مشکلات دیگری روبه‌رو می‌شوی و فراموش می‌کنی دقیقا از کجا آمده‌ای.»

مادر جرج فورمن با وجود تمام موفقیت‌های بزرگ او در دوران حرفه‌ای اش در بوکس که به مدت ۲۸ سال به طول انجامید، به دلیل خلق و خوی تند فورمن هرگز دوست نداشت که او مبارزه کند. فورمن توضیح می‌دهد: «درست است، مادرم اصلا دوست نداشت. او همیشه از خلق و خوی من می‌ترسید و نمی‌خواست من فوتبال یا هیچ بازی دیگری انجام بدهم. هرگز مبارزاتم را تماشا نکرد.»

اما پس از شروع بوکس در سال ۱۹۶۷، پس از چند مسابقه آماتور، فورمنِ ترسناک و سنگین‌دست تنها یک سال بعد قهرمان المپیک شد. او می گوید: «اولین مسابقه بوکسم را در فوریه سال ۱۹۶۷ انجام دادم و در سال ۶۸ مدال طلای المپیک را به دست آوردم. دستاورد خیلی بزرگی بود. باورنکردنی بود.»

زندگی حرفه ای فورمن به سرعت پیش رفت و پس از ناک اوت کردن تقریبا تمام ۳۷ قربانی اول خود در رینگ، در سال ۱۹۷۳ با جو فریزر در کینگستون، جامائیکا روبه‌رو شد. فورمن در آن زمان ۲۴ ساله بود و تشنه عناوین سنگین وزن.

او توضیح می‌دهد: «جو تنها کسی بود که واقعا از او می‌ترسیدم، چون ما به جو فریزر به چشم یک قاتل غول پیکر نگاه می‌کردیم. او خیلی از بچه ها را شکست داده بود، محمد علی را هم شکست داده بود. آنها خیلی بزرگتر از او بودند، اما انگار همه این غول‌ها برایش اسباب سرگرمی بودند. من نیاز به یک عنوان قهرمانی داشتم اما نمی‌خواستم با جو فریزر مبارزه کنم. کاملا یادم است.»

با این حال فورمن فریزر را در دو راند نابود کرد تا کمربندها را به دست آورد. با خنده می‌گوید: «ترس شما را به کارهای زیادی  وامی‌دارد. این اتفاق واقعا زندگی‌ام را تغییر داد، چون اصلا برایش آمادگی نداشتم و یک تجربه کاملا جدید بود. وقتی جو فریزر را شکست دادم، احتمالا آخرین لحظه ای بود که در آن سال ها خوشحال شدم. احساس می‌کردم جک دمپسی، جو فریزیر، جان ال سالیوان، در وجودم بلند شده‌اند، احساس می‌کردم قهرمان سنگین وزن جهانم و بسیار خوشحال بودم و بعد شخصیت دیگری به خود گرفتم، اینکه می‌توانم هر کسی را شکست دهم، هیچ کس نمی‌توانست حتی نزدیکم شود. این یک تغییر بزرگ بود.»

با این حال، یک تغییر بزرگ در دیدار با علی در سال بعد در آفریقا رخ داد، یک مسابقه سنگین وزن که با ۶۰هزار تماشاچی، به پربیننده ترین مبارزه تاریخ بوکس تبدیل شد.

فورمن به یاد می‌آورد: «چیزی که بیش از همه از آن مسابقه بوکس به یاد دارم، این است که مطمئن بودم محمد علی را در یک یا حداکثر دو راند ناک اوت خواهم کرد. خوزه رومن را راحت شکست داده بودم، کن نورتون، فریزر و این دوتای آخر از محمد علی برده بودند، بنابراین ترسی نداشتم. تمام توانم را گذاشتم که او را در دو یا سه راند ناک اوت کنم. یادم هست که بعد از راند چهارم متعجب بودم که چرا به زمین نمی‌افتد، راند پنجم هم همین‌طور، بعد  از راند شش فهمیدم این مرد قرار نیست ناک اوت شود. او بااراده‌ترین انسانی بود که تا به حال داخل و خارج از رینگ دیده‌ام. از همه بیشتر این یادم هست که از اینکه ناک اوتش نکرده بودم شوکه شده بودم.»

اما شکست خوردن از محمد علی در راند هشتم نه تنها مسیر حرفه ای بلکه زندگی او را تغییر داد. خودش می‌گوید: «بعد از شکست جو فریزر خوشحال نبودم. اگر محمد علی را شکست می‌دادم هم باز آدم خوشحالی نمی‌بودم. یک پیروزی تغییری در حالم ایجاد نمی‌کرد، اما باخت در آن مسابقه وجودم را چنان پر از خشم کرد که قابل تصور نیست. باید دوباره آن عنوان را به دست می‌آوردم. یادم هست که نه تنها فکر می‌کردم قهرمانی جهان را از دست داده‌ام بلکه کل وجودم را گم کرده بودم. هرچیزی که برایم مهم بود از دست رفته بود و تا زمانی که از دست نداده بودمش نمی‌دانستم چقدر برایم مهم است.»

فورمن پس از آن ادامه داد اما به گفته خودش پس از باخت به جیمی یانگ در پورتوریکو به شهود رسید. او فکر می‌کرد که قرار است در رختکن بمیرد و توضیح می‌دهد: «این احتمالا مهم‌ترین بخش زندگی‌ام بوده‌ است. مسیح در من زنده شد. به مدت ۱۰ سال حتی یک مشت هم نزدم سعی کردم بفهمم در آن رختکن چه اتفاقی افتاده است. زندگی‌ام تغییر کرد. در سال ۱۹۷۷ وقتی از بوکس فاصله گرفتم نمی‌دانستم که دوباره به آن بازخواهم گشت.»

اما فورمن در نوامبر ۱۹۹۴ کمی قبل از آنکه ۴۶ ساله شود وارد رینگ شد و مایکل مورر را متوقف کرد تا یک بار دیگر قهرمان شود.