روایت دختر محمد علی کلی از علت محبوبیت او و ابتلایش به پارکینسون در آخرین مبارزه اش

«بهترین» لقبی بود که محمد علی کلی به خود داد و بعدها بسیاری در سراسر جهان آن را پذیرفته او را بهترین بوکسور تاریخ دانستند. بسیاری در جهان فکر می کردند که محمد علی کلی در داخل و خارج از رینگ دارای ویژگی هایی خاص است که او را از دیگر بوکسورها متمایز می سازد. محمد علی کلی بعد از کسب مدال طلا در مسابقات المپیک تابستانه سال ۱۹۶۰ به شهرت رسیده و نامی برای خود دست و پا کرد. از آن به بعد، او شروع به کسب مقام های جهانی کرد و سه بار قهرمانی سنگین وزن جهان تنها یکی از آن ها بود و البته قهرمانی فدراسیون بوکس آمریکای شمالی.

همچنین استعداد خاص او در رجزخوانی و حملات لفظی به رقبا به دستورالعملی برای پیروزی تبدیل شد که کمتر کسی در دنیای بوکس توانسته آن را تکرار کند. اگر چه محمد علی کلی در دورانی به دنیا آمد که هنوز خبری از قراردادهای تبلیغاتی بزرگ برای ورزشکاران نبود، توانست قراردادهای اسپانسری متعددی با کمپانی های بزرگی مانند شورلت، آندر آرمر، پیتزا هات، آدیداس، ویتیز، کوک، گیتورید و تویوتا ببندد، حتی بعد از زمانی که از بوکس کناره گیری کرد. در آن دوران محمد علی کلی چنان مشهور و محبوب بود که به یک برند بین المللی تبدیل شده بود. اما دخترش، رشیدا علی باور ندارد که این ویژگی ها و قدرت خاص باعث مشهور شدن او شده باشد. او دیدگاه متفاوتی نسبت به علت محبوبیت پدرش دارد.

دختر محمد علی کلی با حضور در برنامه UP-CLOSE در کانال یوتیوبی Youcef Hollywood به سوالات متعددی در مورد زندگی شخصی پدرش و دیدگاه او نسبت به پدرش به عنوان یک شخص و یک بوکسور پاسخ داد. او همچنین به این موضوع پرداخت که چطور علیرغم ابتلا به بیماری پارکینسون، کلی در آخرین مسابقه بوکس خود ظاهر شد. او می گوید که محمد علی کلی همیشه به مردم کمک می کرد و این موضوع در خانواده وی رایج بود. محمد علی کلی بر این باور بود که تنها هدف هر کسی در زندگی باید کمک کردن به دیگران باشد و رشیدا نیز این ارزش را در فرزندانش نهادینه کرده است.

او همچین بر این باور است که بوکس نبود که باعث موفقیت پدرش شد. وی در این باره می گوید: «وقتی مردم به محمد علی و چیزی که باعث موفقیت او شد نگاه می کنند، اکثر آن ها توافق دارند که او یک انسان بشردوست بود و در تمام زندگی اش به دیگران کمک می کرد و به نظرم این چیزی بود که او را موفق ساخت». به باور وی، به همین خاطر است که به خاطر کارهای نیک محمد علی کلی بود که وی همچنان در قلب مردم جای دارد.

محمد علی کلی در دوران بوکس خود با برخی از بهترین و ترسناک ترین بوکسورهای تاریخ مانند جرج فورمن، جو فریزیر و لری هولمز روبرو شده و تصویری از او که بر سر سانی لیستون فریاد می زند و او را به بلند شدن و مبارزه کردن دعوت می کند یکی از مشهورترین تصاویر تاریخ بوکس به شمار می آید. تنها سه سال بعد از بازنشستگی از بوکس بود که مشخص شد کلی به بیماری پارکینسون مبتلاست. بسیاری بر این باورند که صدمات وارده به سر در جریان مسابقات بوکس نقش مهمی در ابتلای کلی به پارکینسون داشته است اما متخصصان مغز و اعصاب نتوانسته اند این موضوع را تایید کنند. اما مطالعات نشان می دهد که پیش از تشخیص ابتلای محمد علی کلی به پارکینسون، نشانه هایی از ابتلای او به بیماری در او دیده می شود.

رشیدا می گوید که پدرش از سال ۱۹۸۱ برای درمان رعشه و لرزش بدنش به پزشک مراجعه کرد، زمانی که تنها یک سال بعد از بازنشستگی اش می گذشت. رشیدا می گوید که به باور برخی از کارشناسان، پدرش حتی در دوران بوکس نیز به این بیماری مبتلا بوده است. او می گوید که اگر مبارزات محمد علی در اواخر دهه ۷۰ با دقت مورد بررسی قرار گیرد، می توان تلو تلو خوردن های کوچک را در راه رفتن او در داخل رینگ دید که از نشانه های ابتلا به پارکینسون است. رشیدا که سال ها روی پارکینسون مطالعه کرده می گوید که نشانه هایی از ابتلا به پارکینسون را در حرکات پدرش شناسایی کرده است.

دختر محمد علی می گوید که در دورانی که پدرش به بازنشستگی نزدیک می شد، وی متوجه نشانه هایی از کاهش سرعت حرکات پدرش شده بود که یکی از نشانه های واضح بیماری پارکینسون است. رشیدا می گوید: «وقتی به مبارزات انجام شده در حوالی بازنشستگی اش نگاه کردم، متوجه کاهش سرعت او شدم که برخی از نشانه های بیماری پارکینسون در آن نهفته است». اگر چه محمد علی در زمان اعلام بازنشستگی از بوکس به پارکینسون مبتلا شده بود اما تشخیص این بیماری در او تا سال ۱۹۸۴، سه سال بعد از بازنشستگی، رخ نداد. محمد علی کلی در ۲۱ سال بوکس حرفه ای خود در ۶۱ مسابقه رسمی حضور یافت که حاصل آن ۵۶ برد و ۵ باخت بود. او در این مسابقات ۳۷ بار حریف خود را ناک اوت کرده و تنها یک بار ناک اوت شد.

سه مورد از باخت های محمد علی کلی در سال های پایانی مبارزه اش رخ داد که آخرین بار آن در آخرین مسابقه اش برابر تروور بربیک در ۱۱ دسامبر ۱۹۸۱ در سن ۳۹ سالگی بود. وی یک سال قبل تر نیز مسابقه را به لری هولمز باخته بود و دو سال قبل تر نیز باخت دیگری به لئون اسپینکس داشت، اگر چه در مسابقه بعدی در همان سال توانست اسپینکس را شکست دهد. البته محمد علی کلی تا سال ۱۹۸۳ به حضور در مسابقات بوکس نمایشی و غیرحرفه ای ادامه داد.