محمد نصیری : هر روز آرزوی مرگ می کنم
محمد نصیری مرد طلایی و تاریخ ساز وزنه برداری ایران در دسته های وزنی 52 و 56 کیلوگرم با بیان اینکه به خاطر کهولت سن و ناتوانی برای حضور در محل کارش مجبور شده است از شرکت راه آهن بازخرید شود و به همین دلیل بیمه او نیز قطع شده است در این خصوص می گوید : «خودتان تقریباً در جریان شرایط زندگی من هستید. زمانی که من از کانادا به ایران برگشتم ، چون هنوز کارمند شرکت راه آهن بودم ، دوستان لطف کردند و برای اینکه شرایط بازنشستگی و حق و حقوقی که اینجا داشتم از بین نرود ، برایم بازگشت به کار زدند. من پیش خودم اینطور فکر می کردم که شاید بشود بواسطه شرایط سنی و افتخاراتی که من برای ورزش ایران کسب کرده بودم ، وضعیتی برایم فراهم شود که بتوانم با تطبیق دوره قهرمانی و مأموریتی که در دوران ورزشی ام داشتم ، همینطور مدال هایی که برای ورزش ایران دشت کردم ، شرایط مساعدی برای بازنشستگی ام فراهم شود اما هر چه جلوتر رفتیم و رایزنی هایی که داشتیم ، دیدم این کار نشدنی تر از قبل می شود. خدا می داند خیلی تلاش کردم که راه و روزنه ای فراهم شود تا بتوانم با مساعدت مسئولین دستور بازنشستگی ام را بگیرم ، ولی هر چه زدم به در بسته خورد! نهایتاً با 78 سال سن و کلی درد و بیماری که داشتم ، چون دیگر توانی برای رفتن سر کار مثل یک کارمند را نداشتم ، پیشنهاد بازخرید شدن را پذیرفتم. حالا هم دیگر تنها محل درآمد و امیدی که برای بازنشستگی و حق و حقوقی که از این محل برای امرار معاش دریافت می کردم پوچ شد و تمام. بیمه ای هم که اینجا داشتم ، قطع شده و هیچ راه چاره ای هم ندارم! خدا می داند که در این شرایط سخت اقتصادی دارم با سیلی صورتم را سرخ نگه می دارم و روزگار می گذرانم.»
آمده بود بلایی که به خیر گذشت!
پیشکسوت وزنه برداری ایران از بلایی که یکی دو هفته پیش برایش رخ داد و البته با رسیدگی سریع همسر و تیم پزشکی بیمارستان فیاض بخش تهران به خیر گذشت می گوید : «یکی دو هفته پیش با دعوت آقای خسروی وفا رئیس کمیته ملی المپیک قرار شد همراه با پهلوان منصور برزگر و استاد ابراهیم جوادی و چند تن دیگر از بزرگان و مفاخر ورزش ایران عازم مشهد مقدس شویم برای بازدید از موزه ورزش آستان و موزه اداره کل ورزش خراسان رضوی و مراسمی که آنجا بنا بود برگزار شود. من سال ها قبل یک جام قهرمانی که در مسابقات جهانی به دست آورده بودم را به موزه آستان تقدیم کرده بودم اما مرتبه قبلی که آنجا رفتم این جام را ندیدم اما آقای خسروی وفا گفت که من این جام را دیدم که در موزه ورزش اداره کل ورزش استان است. برای همین می خواستم همزمان با مراسماتی که تدارک دیده شده بود ، جامی که اهدا کرده بودم را دوباره ببینم. از بخت بدم ، وقتی مشغول حاضر شدن برای رفتن به فرودگاه بودم ، وقتی می خواستم از حمام بیرون بیایم و آماده شوم ، پایم سر خورد و با صورت به زمین خوردم. دستم از کتف در رفت و بینی ام به شدت آسیب دید! طوری که همسرم سراسیمه اورژانس را خبر کرد و من را برای درمان به بیمارستان فیاض بخش بردند. آنجا نمی دانم چه اتفاقی رخ داد ، ولی با رسیدگی تیم پزشکی که من را شناخته بودند ، کتف جا انداخته شد و بینی آسیب دیده ام هم درمان شد. البته پزشک اجازه مرخصی به من نمی داد اما اینقدر خواهش و تمنا کردم و گفتم که من زائر امام رضا هستم و آقا طلبیده؛ با رضایت خودم مرخص شدم و مستقیم رفتم فرودگاه. آنجا در مشهد مقدس هم منصورخان برزگر عزیز و سایر بزرگان من را تر و خشک کردند تا مشکلی برایم رخ ندهد. ولی خدا خیلی به من رحم کرد چون آمده بود بلایی که با نگاه ویژه آقا علی ابن موسی الرضا(ع) به خیر گذشت و خطر از بیخ گوشم رد شد.
دیگر از هیچ عزیزی توقع ندارم!
دارنده 3 نشان طلا ، نقره و برنز بازی های المپیک مکزیکوسیتی ، مونیخ و مونترال با بغضی که درگلو دارد از بی اعتنایی و کم لطفی هایی که در حقش شده گلایه دارد اما تاکید دارد با وجود این کم لطفی ها دیگر از هیچ عزیزی توقع توجه و حمایت ندارد : «همیشه گفتم من خاک پای مردم ایران و همه قهرمانان و پیشکسوتان عزیز هستم ، اما شاید باورتان نشود ولی هر روز از خدا آرزوی مرگ دارم. زیرا محمد نصیری با این همه افتخار و مدال هرکجای دنیا بود ، هیچ دغدغه ای از نظر مالی و معیشتی نداشت. من با 78 سال سن نباید دغدغه اجاره خانه و امرار معاش خودم و خانواده ام را داشته باشم. اما دغدغه هر لحظه با من است و مثل خره دارد آبم می کند. خدا خیر بدهد به آقای صالحی امیری و خسروی وفا ، همینطور مسئول محترم صندوق قهرمانان و پیشکسوتان که تا جایی که از دستشان برآمده آبرویم را خریدند و حمایتم کردند. اگر این عزیزان کنارم نبودند نمی دانستم چطور باید با این سن و سال پول پیش خانه و اجاره ام را تامین می کردم. والله قسم اینقدر بی مهری دیدم که دیگر باخودخم عهد کردم از هیچ عزیزی توقع نداشته باشم. اما خداوکیلی این حق محمد نصیری که جوانی و عمرش را برای سربلندی ورزش ایران هزینه کرده این نیست که الان می بینیم. محمد نصیری که نامش به عنوان قهرمان ایرانی در تالار مشاهیر تاریخ وزنه برداری وورزش جهان است ، نباید درسن 78 سالگی نگران اجاره خانه و هزینه های زندگی روزمره باشد. این نه تنها برای من ، بلکه برای ورزش ایران عیب است که چهره پرافتخار ورزشی او اینگونه با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم کند و باسیلی صورتش را سرخ نگه دارد. فقط یک جمله به رفقا می گویم ، دوستان پهلوان زنده را عشق است. من و امثال من تا زنده ایم باید قدرمان را بدانند. وقتی مردیم دیگر چه فایده ای برایمان دارد که اسممان را ببرند یا یادبود برایمان بگیرند؟»
روزی که علی مرادی را روی ویلچر دیدم تا صبح اشک ریختم
حقیقتا برای علی مرادی شخصا به عنوان مرد بزرگی که جوانی و عمرش را برای بزرگی وزنه برداری ایران گذاشته است ، احترام ویژه قایلم. بالاخره هر انسانی درکارش بالا و پایین و ضعف و قوت دارد. او هم از این قایده مستثنی نبوده است. ولی روزی که تصویر علی مرادی را در بیمارستان با آن شرایط ناراحت کننده دیدم ، تا صبح اشک ریختم و غضه خوردم. این درست نیست که ما این همه خوش استقبال و بدبدرقه باشیم برای بزرگانی که عمرشان را برای ورزش هزینه کردند. امیدوارم علی مرادی سلامتی اش را بدست آورد و با تن سلامت سایه ا بالای سر خانواده اش مستدام باشد.»
بیوگرافی محمد نصیری
محمد نصیری سرشت متولد 9 مرداد 1324 در بیجار وزنه بردار پیشین ایرانی می باشد. وی مجموعاً با 6 طلای جهان و المپیک شامل پنج بار قهرمانی جهان و یک بار قهرمانی در بازیهای المپیک ، پر افتخارترین وزنه بردار ایران و یکی از مشاهیر وزنه برداری جهان است. او در بازی های المپیک 1964، 1968، 1972 و 1976 شرکت کرد و سه نشان شامل یک طلا ، یک نقره و یک برنز این بازی ها را به دست آورد. وی علاوه بر پنج مدال طلای جهان ، یک مدال نقره و سه مدال برنز رقابت های قهرمانی جهان را نیز دارد. او سه نشان طلای بازی های آسیایی در سال های 1966، 1970 و 1974 را در کارنامه دارد. او 15 رکورد جهانی را شامل 10 رکورد در دوضرب ، 3 رکورد در پرس و 2 رکورد در مجموع به نام خود ثبت کرد. در سال 1995 وی به تالار مشاهیر فدراسیون بین المللی وزنه برداری راه یافت.
