تمام گاف‌ها و حفره‌های داستانی سریال کره ای «همه ما مرده ایم» که اعصاب خردکن هستند

هشدار اسپول: در ادامه این مطلب بخش هایی از داستان سریال All of Us Are Dead فاش خواهد شد لذا اگر این سریال را کامل ندیده یا قصد تماشای آن در آینده نزدیک را دارید در مورد اسپویل شدن داستان به شما هشدار می دهیم.

سریال همه ما مرده ایم یا All of Us Are Dead یکی از درام های جذاب اخیر سرویس نتفلیکس است که داستان های نوجوانانه و بلوغ را با یک آخرالزمان زامبی محور کلاسیک ترکیب می کند اما این سریال کره ای نیز مانند دیگر سریال ها خالی از حفره داستانی و اشتباهات نیست. در فرآیند توسعه روایتی که به اندازه کافی خاص باشد تا بتواند بر ژانر کلیشه ای زامبی تاثیرگذار باشد، داستان پیچیده سریال کره ای همه ما مرده ایم گاهی اوقات باعث می شود حس کنیم سازندگان این سریال مخاطبان را احمق فرض کرده و گاهی اوقات دست به ساده انگاری می زنند.

خوشبختانه این گاف ها و مشکلات چندان زیاد و موثر نیستند که بتوانند مقدار زیادی از کیفیت این سریال سرگرم کننده بکاهند و هنوز هم انتظارات برای فصل دوم سریال All of Us Are Dead بالاست. بدنبال موفقیت غیرمنتظره سریال درام پادآرمانشهری Squid Game، سریال همه ما مرده ایم نیز به دومین سریال درام کره ای تبدیل شده که رتبه اول پربیننده ترین سریال سرویس استریمینگ نتفلیکس را بدست می آورد. بخش زیادی از این محبوبیت به خاطر داستان و تم های گسترده سریال است که از اذیت و آزار و زورگویی در مدرسه و خودکشی تا تنش طبقات اجتماعی در زندگی روزمره را در بر می گیرد که در جوامع مدرن از معضلات اصلی به شمار می آیند و همه این تم ها در سریال همه ما مرده ایم به شکل قرصی از یک داستان زامبی محور آحرالزمانی جمع و جور جمع شده اند که به راحتی می توان آن را هضم کرد.

در این مسیر، دانش آموزان دبیرستانی با احساسات، ارتش و مقامات امنیتی درگیر می شوند که برای کنترل و تکامل ویروسی ترسناک که انسانیت را به بوته آزمایش می گذارد، روبرو می شوند. خط روایی جاه طلبانه سریال All of Us Are Dead چالشی است که هر لحظه بزرگ تر می شود و به همین خاطر به نحوی قابل درک است که کل سریال خالی از حفره های داستانی و عدم تطابق روایی نیست. علیرغم این اشتباهات اندک، فصل اول سریال همه ما مرده ایم همچنان پایانی قوی بر این سریال زامبی محور است که برخی از قوانین کلیشه ای این ژانر را نادیده می گیرد. در ادامه این مطلب می خواهیم به تمامی حفره های داستانی، اشتباهات و ناهمخوانی های فصل اول سریال همه ما مرده ایم اشاره کنیم که باعث می شوند هنگام تماشای این سریال کره ای فکر کنید سازندگان سریال، مخاطبان را احمق فرض کرده اند.

 چئونگ سان در اوایل سریال به فیلم قطار بوسان اشاره می کند اما خیلی دیر تاکتیک های آن را به کار می بندد

در حالی که ویروس زامبی کننده رفته رفته دانش آموزان را مبتلا کرده و دبیرستان هیوسان را به تسخیر خود در می آورد، لی چئونگ سان به این نکته اشاره می کند که شرایط بیرون از کلاس شان شبیه فیلم زامبی محور کره ای پرطرفدار قطار بوسان (Train to Busan) است. با این وجود، نه چئونگ سان و نه هیچکدام از دیگر دانش آموزان کلاس دوم تا پنجم دبیرستان در ادامه داستان به قطار بوسان اشاره ای نمی کند، که با توجه به محبوبیت این فیلم در کره و کل جهان، صحبت نکردن در مورد آن و استفاده از تاکتیک های به کار رفته در آن غیرقابل قبول به نظر می رسد. دانش آموزان تنها در انتهای سریال است که از تاکتیک های فیلم قطار بوسان استفاده می کنند، زمانی که از چسب و انواع باندها برای محافظت از دست و پاهایشان استفاده کرده یا زمانی که در نهایت از هر ابزاری در دسترس برای مبارزه با زامبی ها استفاده می کنند.

حتی آن زمان نیز، شخصیت های اصلی سریال All of Us Are Dead ظاهراً دائماً خود را در گوشه ها گیر انداخته و به همه جای زامبی ها ضربه می زنند به غیر از سرشان که تقریباً تنها نقطه ضعفشان است در حالی که کوچکترین اطلاعی از هر داستان زامبی محوری باعث می شود فرد در مواجهه زامبی ها بداند باید به سر آن ها ضربه بزند. به همین دلیل دیدن اینکه شخصیت های سریال تا انتها همچنان به تمام اعضای بدن زامبی ها به غیر از سرشان ضربه می زنند مخاطب را کلافه می کند در حالی که حتی بدون دانش قبلی و اطلاع از فیلم هایی مانند قطار بوسان و سریال های زامبی محور نیز با مشاهده وضعیت زامبی ها و نامیرا بودنشان، می شد بعد از مدت کوتاهی به این نتیجه رسید که باید به سر آن ها ضربه زد در حالی که هیچگاه، حتی برای یکبار، شخصیت های سریال این کار را امتحان نمی کنند و حتی در زمانی که ابزارهای نوک تیز در اختیار دارند به شکلی کلافه کننده از ضربه زدن به سر زامبی ها خودداری می کنند.

شاید یک بهانه برای این حجم از عدم خلاقیت و متفکر نبودن این باشد که این دانش آموزان دبیرستانی آن قدر خام و احساساتی هستند که نباید انتظار داشت تفکری تاکتیکی در این شرایط غیر قابل پیش بینی و اضطراری داشته باشند. اما همین دانش آموزان بی تجربه و احساساتی یا دستکم تعدادی از آن ها بارها نشان دادند که توان فکر کردن و دست زدن به خلاقیت را دارند و پی بردن به ضعف زامبی ها یا دستکم امتحان کردن تاکتیکی جدید برای خلاص شدن از دستشان پس از این همه رویارویی، در یک شرایط عادی بسیار محتمل به نظر می رسد اما در سریال همه ما مرده ایم هیچگاه اتفاق نمی افتد. از طرف دیگر، منطقی به نظر می رسد که دانش آموزان از هر چیزی که در فیلم ها و سریال های زامبی محور کره ای مانند قطار بوسان و Kingdom دیده اند- که زامبی هایشان تفاوت چندانی با زامبی های سریال همه ما مرده ایم ندارند- استفاده کنند.

 دانش آموزان دبیرستان هیوسان هرگز دچار گرسنگی و تشنگی نمی شوند

علیرغم این که دانش آموزان دبیرستان هیوسان چندین روز دسترسی به غذا و آب ندارند اما هرگز تحت تاثیر گرسنگی و تشنگی قرار نمی گیرند و همچنان می توانند با زامبی ها مبارزه کرده و از دست آن ها فرار کنند بدون اینکه این گرسنگی و تشنگی تاثیری بر عملکرد جسمانی و چابکی آن ها بگذارد. این موضوع به نوبه خود بسیار عجیب و غیرقابل قبول به نظر می رسد زیرا سکانس های بسیاری در سریال هست که به تاثیرات گرسنگی و کاهش آب بدن اشاره دارد. بعد از اینکه لی نام یئون (که قبلاً او را در سریال Squid Game دیده بودیم) همکلاسی هایش را ترک می کند، در اتاقی مخفی می شود که خوراکی هایی برای گروه موسیقی مدرسه در آن انبار شده است. در سکانسی دیگر، نام را توضیح می دهد که سه دقیقه، سه روز و سه هفته طول می کشد تا فرد در اثر به ترتیب دسترسی نداشتن به هوا، آب و غذا بمیرد.

در کمال تعجب، از تمام شخصیت های سریال همه ما مرده ایم، تنها نام سو جو است که نشانه های فیزیکی تشنگی و کمبود آب بدن را به نمایش می گذارد، در حالی که در فرارهای مکرر شخصیت ها هرگز دیده نمی شود چیزی بخورند یا بنوشند. نکته دیگر اینکه بارها به گرسنگی زامبی ها و نیمه زامبی ها و تاثیر نخوردن گوشت انسان بر قدرت و توان فیزیکی آن ها اشاره می شود اما تاثیر گرسنگی و تشنگی بر بازماندگان و شخصیت های اصلی داستان هیچگاه به تصویر کشیده نمی شود. اگر چه این حفره داستانی چندان بزرگ نیست اما به رئالیسم داستان صدمه می زند، به ویژه از آنجایی که کل روایت داستان بر علم بیولوژیک تمرکز دارد.

چرا کسانی که خون زامبی ها وارد دهان و چشم هایشان می شود مبتلا نمی شوند؟

در تمام طول سریال همه ما مرده ایم و دیگر سریال ها و فیلم های مشابه زامبی محور به ویژه آن دسته فیلم و سریال هایی که در کره ساخته می شوند، گفته می شود که این ویروس به شدت واگیر بوده و دائماً در حال تکامل است. به همین دلیل است که نمی توان درک کرد چرا شخصیت هایی که خون زامبی های سریال All of Us Are Dead وارد دهان و چشم هایشان می شود ظاهراً ترسی از ابتلا به این ویروس ندارند. همچنین از آنجایی که در طول سریال به ویروس کووید-۱۹ اشاره می شود، شاید منطقی تر این بود که شخصیت ها از کارکرد و شیوه انتقال ویروس ها از طریق تماس چشمی و دهانی مطلع می بودند. این مشکل معمولاً در فیلم ها و سریال های زامبی محور دیگر نیز دیده می شود.

نام سو جو بی دلیل خود را قربانی می کند بدون اینکه دلیل منطقی برای این کار دیده شود

نام سو جو که در داستان پدر نام اون جو است، آتش نشان و عضو تیم اورژانس است که برای نجات دخترش از موانع بسیاری برای رسیدن به دبیرستان هیوسان گذشت. پس از آنکه بازماندگان مدرسه هیوسان با سو جو دیدار می کنند به کمک او خود را به زمین تنیس می رسانند. بعد از پرت کردن حواس زامبی ها تا دانش آموزان بازمانده، از جمله دخترش، بتوانند از زمین تنیس بیرون بروند، سو جو در زمین تنیس را قفل می کند و خود را در داخل زمین با زامبی ها گرفتار می کند و در ادامه با دخترش خداحافظی می کند. مشکل این سکانس این استکه سو جو نیز می توانست به سرعت همراه با دیگر بازماندگان و پسرانی که در آخرین لحظات به کمکش آمدند از زمین تنیس بیرون برود و در را پشت سرش ببندد.

از میان تمام مرگ هایی که در سریال همه ما مرده ایم رخ داد، مرگ سو جو بیشتر از همه قابل اجتناب بود. در واقع بعد از قفل کردن در و درخواست از دخترش و دیگر دانش آموزان برای دور شدن از زمین تنیس، مدتی طول می کشد تا زامبی ها به او رسیده و شروع به گاز گرفتنش می کنند. سو جو می توانست از همان چند ثانیه وقت نیز برای خارج شدن از در و پیوستن به دخترش استفاده کند به ویژه با توجه به این موضوع که او فردی به شدت آموزش دیده برای واکنش به شرایط اورژانسی و غیرمترقبه اینچنینی بود. البته نباید این نکته را نیز نادیده گرفت که بعد از قفل کردن در زمین تنیس، یک لحظه دوربین دست چپ او را نشان می دهد که ظاهراً جای گاز یک زامبی روی آن دیده می شود و اگر چنین باشد تصمیم سو جو منطقی به نظر می رسد اما نمی توان به طور قطع و با اطمینان گفت که زامبی ها او را گاز گرفته اند.

چرا ارتش از صدای ۲۴ هرتز برای شناسایی زامبی ها بدون نشانه استفاده نکرد؟

زامبی های سریال All of Us Are Dead به طور ویژه نسبت به صداهای ایجاد شده در فرکانس ۲۴ هرتز حساس هستند. ارتش کره از این دانش برای کشاندن زامبی ها به نقطه هایی خاص از شهر برای بمباران استراتژیک آن ها استفاده می کند که موثر نیز واقع می شود. بعد از اینکه ارتش با موفقیت اکثر زامبی های شهر هیوسان را می کشد، بازماندگان مبتلا نشده در قرنطینه می مانند، به طور خاص به این خاطر که ارتش می خواهد زامبی های بدون نشانه را شناسایی کرده و از دست آن ها خلاص شود.

به همین خاطر است که شهروندان بازمانده هیوسان در جریان اپیزودهای پایانی سریال همه ما مرده ایم در قرنطینه قرار داشتند و ارتش هم علیرغم توانایی اش، دستکم یک بار از نجات دانش آموزان دبیرستان هیوسان خودداری کرد. با توجه به اینکه ارتش به خوبی می داند که هم زامبی ها و هم نیمه زامبی ها به صداهای فرکانس ۲۴ هرتز حساس هستند می توانست به جای اینکه مردم را قرنطینه کند، با اعمال این فرکانس در کمپ قرنطینه، زامبی های بدون نشانه را شناسایی کند اما این کار را نکرد که بسیار تعجب برانگیز است.

بیشتر بخوانید:

تحولات زامبی ها از آغاز پیدایش تا به امروز؛ از مردگان زنده شده بی‌مغز تا ماشین‌های کشتار

بالاخره پس از ۱۰ سال منشأ زامبی ها در سریال The Walking Dead فاش شد

۱۰ فیلم متفاوت و منحصربفرد در ژانر زامبی برای کسانی که به مردگان متحرک علاقه ندارند