“نازنین بهاره تینا؛ عشق و ارادت” یکی از آثار سینمای ایران است که داستان ساخت و توقیف آن احتمالاً از خود فیلم مهمتر می‌باشد! با نقد فیلم ارادتمند نازنین بهاره تینا همراه ما بمانید.
این فیلم که توسط کاهانی در سال ۱۳۹۴ ساخته شده، در طول سال‌ها تحت توقیف قرار گرفت و در این مدت، بسیاری از مقامات دولتی و فیلمسازان در مورد آن نظر دادند و به‌طوری که به کاهانی انتقاد کردند به خاطر ساختن این فیلم. در حال حاضر، نسخه غیرقانونی این فیلم، همانند چند فیلم دیگر مانند “تفریق” و “بی رویا”، منتشر شده و بینندگان ایرانی فرصت دیدن این فیلم را پیدا کرده‌اند تا به گذشته سفر کنند و فیلمی را ببینند که دغدغه‌های جامعه در میان دهه ۹۰ شمسی را به تصویر می‌کشد!
نقد فیلم ارادتمند نازنین بهاره تینا
حواشی فیلم
بعد از ارسال فیلم “ارادتمند؛ نازنین بهاره تینا” به شورای پروانه نمایش، اخبار متضادی درباره صدور پروانه برای اکران این فیلم منتشر شد. این اخبار به سنگ‌اندازی شورا در مورد اکران فیلم اشاره می‌کردند. درباره دلایل عدم صدور مجوز برای این فیلم در سینما، تکه‌تکه‌ای از حدس و گمانه‌زنی‌ها مطرح شد.
محمدحسین لطیفی، یکی از اعضای شورای پروانه نمایش، در یک مصاحبه اولین بار درباره این فیلم صحبت کرد و گفت:
ارادتمند؛ نازنین، بهاره، تینا کاری است که امکان اصلاح ندارد و بنابراین مجوز نمایش دریافت نمی‌کند.
لطیفی ادعا کرده بود که نظر اکثریت اعضای شورا این است که “تمامی مواردی که در فیلم وجود دارد، یعنی موضوع فیلم از ابتدا تا انتها مشکلاتی دارد” و همه اعضا موافق بودند که پروانه نمایش به این فیلم صادر نشود. در یک اظهارنظر عجیب، یکی از اعضای شورای پروانه نمایش که نامش آشکار نشده بود، تأکید کرد که اگر پروانه نمایش برای این فیلم صادر می‌شد، احتمالاً این فیلم بیش از یک هفته در سینماها نمی‌ماند و در نتیجه حتی اگر پروانه نمایش صادر می‌شد، امکان دفاع از آن وجود نداشت و در نهایت به کلیت صنعت سینمای ایران آسیب می‌رسید.
داستان فیلم ارادتمند نازنین بهاره تینا
این فیلم داستان سه زن جوان را روایت می‌کند که تصمیم می‌گیرند زندگی روزمره‌ای را تجربه کنند و وقت خود را با مردان و تجمع‌های مختلف سپری کنند. برای اطلاعات بیشتر درباره بیوگرافی بازیگران و داستان و حواشی این فیلم به لینک زیر مراجعه کنید:
بیوگرافی بازیگران فیلم ارادتمند نازنین بهاره تینا + خلاصه داستان
پس از اکران فیلم، کاهانی مدتی به استراحت در ایران و چند کشور دیگر پرداخت و در زمستان ۱۳۹۴ به فیلم جدیدش پرداخت. این فیلم سه بازیگر زن اصلی به نام‌های طناز طباطبایی، مهناز افشار و آیدا ماهیانی را به ایفای نقش‌های اصلی دارد و بازیگر مرد این فیلم نیز مهران غفوریان است.
فیلمنامه این اثر نیز توسط کاهانی نوشته شده است و بر خلاف کارهای قبلی این کارگردان، فضایی زنانه را به تصویر می‌کشد. فیلمبرداری از تاریخ ۱۵ دی ۱۳۹۴ به تهیه‌کنندگی عبدالرضا کاهانی و سعید خانی آغاز شد. در تابستان سال ۱۴۰۲، نسخه باکیفیت این فیلم در فضای اینترنت منتشر شد.
نقد ارادتمند نازنین بهاره تینا
فیلم “ارادتمند؛ نازنین بهاره تینا”، همانند بسیاری از آثار ابداعی عبدالرضا کاهانی، به تصویر کشیدن طبقه متوسط و مرفه جامعه را به عنوان تم اصلی دارد و تنها هدف آن نمایش برشی از زندگی شخصیت‌هایش است.
روایت
در این فیلم، سه زن جوان حاضرند زندگی بی‌قید و بندی را تجربه کنند و برای یک شب به آن نیاز داشته باشند. آنها در عصر شبکه‌های اجتماعی عاشق شده‌اند و علاقه‌مندند در این فضا دیده شوند. با توجه به تاریخ ساخت فیلم، به نظر می‌رسد کاهانی توانسته است به درستی پیش‌بینی کند که جامعه به سمت ابتذال‌های شبکه‌های اجتماعی در حال حرکت است.
با این حال، تماشای این روایت بی فراز و فرود چندان هم آسان نیست. “ارادتمند؛ نازنین بهاره تینا” که توسط عبدالرضا کاهانی غریب ساخته شده است، فاقد قصه مشخصی است و شخصیت‌پردازی‌هایش را از لابه‌لای دیالوگ‌های شخصیت‌هایش می‌سازد.
در واقع، برای فهمیدن هر آنچه که باید از شخصیت‌های داستان بدانیم، باید از دیالوگ‌های پراکنده و غیرمتمرکزی که در فیلم استفاده شده، استنباط کنیم. البته که این نوع روایت برای طرفداران عبدالرضا کاهانی غریب جدید نیست و در فیلم‌های قبلی او نیز می‌توان رویکرد مشابهی را مشاهده کرد.
با این حال، به دلیل حساسیت موضوع فیلم و محدودیت‌های مشخص فیلمساز، فیلم به شکل عجیبی کند و بی‌مسئله است و صرفاً به گفتگوهای پرتکرار گذشته می‌پردازد بدون اینکه بتوان نقطه عطفی برای فیلم تصور کرد. این روایت به احتمال زیاد برای مخاطبان امروزی سینمای ایران بسیار خسته‌کننده خواهد بود، زیرا سلیقه مخاطبان از اواسط دهه نود شمسی تا به امروز کاملاً تغییر کرده است.
طبقه جامعه
در فیلم، بخشی از جامعه ایران را مشاهده می‌کنیم که به‌طور کمتری در سینمای داستانی و حتی مستند به آنها پرداخته شده است. این طبقه جامعه، زندگی روزمره خود را با روابط خانوادگی و دوستانه‌ای متفاوت نسبت به سایر طبقات تعریف می‌کنند. در این فیلم، پدران به تصویر کشیده شده‌اند که طبقه‌بندی‌ها و کلیشه‌های معمول درباره‌ی آنها را ندارند. آنها به تنهایی زحمتکش نیستند و با چهره‌ای نشان‌دهنده خستگی و نگاهی متفاوت به زندگی برخوردارند. این فیلم نشان می‌دهد که بهشت زیر پای همه مادران وجود ندارد و روابط مدرن هشدار معناباختگی را به مخاطب می‌دهند، امری که در خانواده‌های مرفه خصوصاً در جامعه مشاهده می‌شود.
با این آشنایی و غریبه‌سازی مفاهیم، کاهانی در این فیلم، در لایه‌های زیرین شهر، خانواده و رفاقت، به معنای واقعی این مفاهیم تحسین می‌کند.
کاراکترها
کاراکترهای “ارادتمند، نازنین، بهاره، تینا” در فیلم، موقعیت‌ها و طبقه‌ای جدید را در پرونده کاری فیلمساز خلق کرده‌اند. با این حال، لحن و عناصر مشترکی که در فیلم‌های موفق قبلی عبدالرضا کاهانی مانند “هیچ” و “اسب حیوان‌نجیبی‌ست” مشاهده می‌شود، هنوز در این فیلم حضور دارد. با این حال، در فرم و محتوا، بیشتر به پختگی و انسجام رسیده است و قطعاً می‌توان آن را قدمی رو به جلو نسبت به آخرین فیلم متوسط او، “استراحت‌مطلق”، دانست.
بی ارزش
فیلم “ارادتمند؛ نازنین بهاره تینا” امروز تنها ارزش تاریخی دارد و ماجرای توقیف آن برای بررسی مهمتر است. فیلم عبدالرضا کاهانی ویژگی مهمی ندارد که بتوان به آن استناد کرد، همچنین در فرم و محتوا ارزش چندانی برای بررسی ندارد. فیلم تنها یک برش از زندگی چند زن جوان است که از نقطه A به نقطه B حرکت می‌کنند و خود را تکرار می‌کنند؛ در واقع، ماجرای توقیف فیلم از تماشای خود فیلم بیشتر هیجان ایجاد می‌کند.
پوچی
فیلم “ارادتمند، نازنین، بهاره، تینا” با ارائه موقعیت‌ها و گفتارهای پوچ، روابط بیهدف و رفتارهای فانتزی، فضای شنگ و شوخی را به فیلم می‌بخشد. به نظر می‌رسد که در این فیلم، علی‌رغم موضوعی که در نظر گرفته شده است، کاراکترها و موقعیت‌ها حساسیت برانگیزی را نشان نمی‌دهند.
بدون شک، هر سینماگری می‌داند که عبدالرضا کاهانی در انتخاب و پرداخت فیلم با حفظ جسارت عمل کرده و تا حد امکان، کاراکترها و موقعیت‌ها را سانسور کرده است. به نظر می‌رسد که فیلم با حذف نهاییت احتیاط ساخته شده است، و این همچنین در محیط ایران اتفاق افتاده است.
در این فیلم، شاهد عدم وجود هرگونه ساختار داستانی منسجم هستیم و در طول زمان پانزده دقیقه به بعد، مشاهده می‌کنیم که تبدیل به یک کمدی مسخره و بی‌نظم می‌شود. ابتدا، میانه و پایان در این فیلم وجود ندارد. طولانی بودن برخی از صحنه‌ها فقط تکرار را به تماشاگر نشان می‌دهد و ضعف فیلمنامه نیز دیده می‌شود.
کارگردان به طراحی صحنه، شخصیت‌ها و سکانس‌ها زمان کافی اختصاص نداده است. فیلم هیچ نقطه عطفی ندارد و بازی‌های ضعیف و سطحی، هیچ پتانسیلی در بیننده ایجاد نمی‌کنند. اگر “کاهانی” قصد داشت چنین فیلمی را به کارنامه خود اضافه کند، شاید بهتر بود از سانسور خودداری کرده و بیشتر به نمایش زیرپوست شهر توجه می‌کرد.
بیشتر بخوانید:
- بهترین فیلم های ایرانی تاریخ سینما + [1402 و تمام دوران]
- بهترین فیلم های ایرانی نتفلیکس ؛ شبکه‌ی محبوب آمریکایی در تسخیر سینمای ایران
- بهترین فیلم های جنگی ایرانی تاریخ سینما + [1402 و تمام دوران]
- بهترین فیلم های طنز ایرانی تاریخ سینما + [1402، 1401 و تمام دوران]
- بهترین فیلم های عاشقانه ایرانی تاریخ سینما + [1402 و تمام دوران]
