پرده نازکی به ضخامت ۱ تا ۲ میلیمتر است که در وسط معمولاً سوراخ گرد یا هلالی دارد و قاعدتاً در اولین نزدیکی پاره نمیشود.
سوراخ پرده بکارت به هر شکل ممکن است باشد از جمله:
- حلقوی
- دوسوراخی
- غربالی
- دندانه ای
- داسی شکل
- هلالی
- تیغه تیغه
- قیفی شکل
- یک تیغه ای
- بی سوراخ
و معمولاً گشادی سوراخ طبیعی آن چنان است که انگشت از درون آن به خوبی می گذرد، اما در اثر انگشت کاری ها و شست و شو های محفلی مکرر ممکن است خیلی گشاد تر گردد. پس از نخستین نزدیکی پرده به ویژه از کنار عقبی پاره میشود.
مقاومت این پرده گاه چنان شدید است که در اولین نزدیکی پاره نمی شود و نیاز به عمل جراحی را موجب می گردد و گاه این پرده چند قابل ارتجاع است که نه تنها آلت بلکه نوزاد نیز در هنگام تولد آن را پاره نمیکند و گاه به قدری سست است که جنبش های ورزشی دختر سبب پاره شدن آن میشود.
به این ترتیب پاره بودن یا نبودن پرده بکارت دلیلی قاطع بر باکره بودن یا نبودن دختر نمی‌تواند باشد اما حالات اخیر کاملا استثنایی و نادر است و نباید بهانه جنجال سازی و حقیقت پوشی باشد. پرده بکارت از بافت همبند و رگ های خونی نسبتاً فراوان تشکیل یافته و عملا شکاری ندارد و بیشتر به نظر می‌رسد که از بقایای دوران جنینی باشد.
پرده بکارت علاوه بر انسان در برخی جانداران وجود دارد.
از جمله حیواناتی که پرده بکارت دارند عبارتند از:
- خفاش
- گربه
- شامپانزه
- سگ
- فیل
- لاما (نوعی شتر بی کوهان)
- طوطی کاکلی
- خوکچه هندی
- شب‌دوست
- خوک دریایی
- اسب
- میمون پوزه دار
- گاو دریایی
- موش کور
